Εκτενή αναφορά στην ελληνική ποικιλία Μαλαγουζιά και μεταξύ άλλων και στην Μαλαγουζιά του Κτήματος Ζαφειράκη, έκανε το ιταλικό περιοδικό WINESURF και ο δημοσιογράφος Κάρλο Μάκι σε άρθρο του με τίτλο: Malagousia, quando la Cenerentola greca profuma di fiori e albicocche.
Ο Ιταλός δημοσιογράφος μιλά με ιδιαίτερα κολακευτικά λόγια για την ελληνική ποικιλία καθώς και για το Μικρόκοσμο 2022 τον οποίο ανεβάζει στο "εικονικό βάθρο" των 15 δειγμάτων που δοκίμασε, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει.
Μπορείτε να διαβάσετε το άρθρο μεταφρασμένο στη συνέχεια:
"Η συνάντηση με μια ποικιλία αμπέλου που δεν γνωρίζεις είναι πάντα μια ανακάλυψη, και αν αυτό το κρασί/αμπέλι προέρχεται από την Ελλάδα είναι ακόμα πιο ενδιαφέρον, και τέλος αν ο συνήθως ανεκτίμητος Χάρης Παπανδρέου σου προσφέρει δεκαπέντε δείγματα για δοκιμή, ο κύκλος κλείνει και, φυσικά, η δοκιμή ανοίγει στο χώρο του Winesurf.
Η εν λόγω ποικιλία είναι η Μαλαγουζιά, ένα σταφύλι που ανακαλύφθηκε εκ νέου τη δεκαετία του 1970 στην περιοχή της Ναυπακτίας και γι' αυτό συχνά αποκαλείται η Σταχτοπούτα των ελληνικών κρασιών.
Μαλαγουζιά
Δεν υπάρχουν πολλές πληροφορίες για το σταφύλι αυτό: φαίνεται ότι στις αρχές του περασμένου αιώνα εκτιμήθηκε επίσης για την καλή παραγωγικότητά του, αλλά ότι με την πάροδο του χρόνου αντικαταστάθηκε από πολύ πιο αποδοτικές αρδευόμενες καλλιέργειες. Ωστόσο, ο Βαγγέλης Γεροβασιλείου δοκίμασε το σταφύλι, ενθαρρυμένος από τον καθηγητή οινολογίας του, και εξεπλάγη από τα χαρακτηριστικά του, αποφασίζοντας να το οινοποιήσει αρχικά στο οινοποιείο του Πόρτο Καρράς και αργότερα στο δικό του. Αυτό τον οδήγησε στο να τον αποκαλούν «πατέρα της Μαλαγουζιάς», αλλά κυρίως στο να είναι ο πρώτος που το παρήγαγε και το πούλησε, ενώ σύντομα τον ακολούθησε μεγάλος αριθμός Ελλήνων παραγωγών.
Η εκ νέου ανακάλυψη αυτής της ποικιλίας αμπέλου οδήγησε στην πραγματικότητα στην (εκ νέου) φύτευσή της σε πολλές περιοχές της Ελλάδας (από τη Μακεδονία έως τη Θεσσαλία και τη Στερεά Ελλάδα) με πολύ διαφορετικά κλίματα. Πρόκειται για μια ποικιλία σταφυλιού που εκφράζει καλή αρωματικότητα, κυρίως σε λουλουδάτες νότες αλλά και σε νύξεις ροδάκινου και βερίκοκου.
Η οξύτητα δεν είναι πολύ υψηλή, αλλά η αρκετά πρώιμη συγκομιδή του επιτρέπει να διατηρεί επαρκή φρεσκάδα. Σε αντίθεση με πολλούς λευκούς οίνους, δεν γίνονται αντιληπτές εξαιρετικά αλμυρές ή αλμυρές νότες, ακόμη και από δείγματα από διαφορετικές περιοχές.
Σίγουρα δίνει το καλύτερό του αποτέλεσμα στα δύο με τρία πρώτα χρόνια ζωής του και σχεδόν πάντα οινοποιείται σε ανοξείδωτο ατσάλι με ελεγχόμενη θερμοκρασία και διατίθεται στο εμπόριο νεαρό. Λίγοι παραγωγοί έχουν επίσης δοκιμάσει να το οινοποιήσουν μερικώς ή ολικώς σε ξύλο με ενδιαφέροντα αποτελέσματα. Εξίσου πολύ ενδιαφέρουσες είναι και οι λίγες εκδόσεις με σταφίδα, όπου οι νύξεις ώριμων βερίκοκων είναι σχεδόν μεθυστικές.
Αν θέλαμε να στήσουμε ένα βάθρο από τα δεκαπέντε δείγματα που δοκιμάσαμε, το εικονικό βάθρο θα μπορούσε να αποτελείται (χωρίς ιδιαίτερη σειρά) από τον Μικρόκοσμο 2022 του Ζαφειράκη, με λεπτά αρώματα που εστιάζουν στα εσπεριδοειδή και μια ξεχωριστή καθετότητα, την κομψή και επίμονη Μαλαγουζιά 2023 του Τσικρικάκη και τη Μαλαγουζιά 2023 του Βαγγέλη Γεροβασιλείου, με ιδιαίτερες καπνιστές νότες που πλαισιώνουν τις λουλουδένιες και ένα σώμα με το κατάλληλο πλάτος.
Σε γενικές γραμμές, πρόκειται για κρασιά που εξακολουθώ να πιστεύω ότι πληρώνουν το τίμημα για τη νεότητα τόσων φυτών και ίσως για τις αποδόσεις που είναι λίγο υπερβολικά υψηλές, λόγω επίσης μιας εθνικής αγοράς που το απαιτεί όλο και περισσότερο. Είμαι πεπεισμένος ότι σε 6/7 χρόνια θα μπορέσουμε να βρούμε πιο γεμάτα Μαλαγουζιά χωρίς να απαρνηθούμε το κύριο χαρακτηριστικό τους, που είναι η αρωματικότητά τους.
Ωστόσο, αποδεικνύουν για άλλη μια φορά ότι το ελληνικό κρασί μάχεται επί ίσοις όροις με τα προϊόντα οποιουδήποτε άλλου έθνους και ότι οι σύγχρονες μορφές οινοποίησης είναι πλέον καλά αφομοιωμένες και κατανοητές σε κάθε επίπεδο."
댓글